Compleet

Dallas
Vanochtend zijn we om 06:30 de deur uitgegaan op weg naar Schiphol. We vlogen om 10:20 naar Minneapolis, om daar over te stappen op de vlucht naar Dallas. De reis viel redelijk mee; eerst een vlucht van iets meer dan 8 uur naar Minneapolis. Toen de lol er net een beetje vanaf was waren we er. Nog even lopen stressen of we in anderhalf uur zouden kunnen overstappen, maar de douane daar bleek vooral druk bij de rij voor Amerikanen; wij waren er in 15 minuten doorheen. Gelukkig hoefden we niet naar buiten, want het was verrekte koud daar:

Dallas was nog 2 uur vliegen en het weer werd meteen wat aangenamer. Het is een graad of 20 hier. Nadat we geland waren zijn we de huurauto gaan ophalen (Chevrolet Captiva) en toen in de heerlijk drukke avondspits ruim een uur over 20 kilometer naar Dallas gedaan. Maar goed. We zijn er! Het hotel ligt middenin het centrum, twee straten achter Elm Street. Zo eens kijken of we zonder jetlag en nachtmerries de nacht doorkomen...

Fort Worth
Vanochtend waren we allebei om een uur of 4 wakker. Dat was dus wat minder. Voordeel is wel dat je dan strak om 7 uur aan het ontbijt kunt zitten en om 8 uur zaten we in de auto. We zijn eerst wezen kijken bij het Texas Theatre, waar Lee Harvey Oswald werd opgepakt na de moord op JFK.

Daarna zijn we gaan shoppen. Eerst bij Walmart. Het blijft leuk, zo'n gigantische winkel vol met betaalbare spullen. Duck Commander is populair in Texas:

Heel vage parfum van Nicki Minaj:

Ze verkopen bijna alles, en anders kan je buiten op de parkeerplaats misschien terecht. Hier zat iemand puppies te verkopen langs de snelweg. $20 per stuk:

Je ziet hier overal gigantische vlaggen, meestal bij autodealers:

Even geld pinnen, daar hoef je in Texas de auto niet voor uit. Ze doen hier sowieso weinig zonder auto volgens mij.

Je kan natuurlijk niet naar Amerika gaan en geen hamburgers eten, helemaal niet als er een In-n-out Burger in de buurt zit:

Alles is hier groot, dus ook de auto's. Sommige komen je voorbijrazen en dan zie je alleen maar de onderkant van de deur. Zo hoog zijn die krengen.

's middags zijn we naar Fort Worth gereden. Hier is een historisch stuk van de stad waar vroeger de veehandel plaats vond. Tegenwoordig is het vooral drank en muziek.

... en cowboys.

Verder aardig wat motorrijders en gastjes met mooie auto's die stoer rondjes rijden.

Twee keer per dag komen ze met een lading longhorns door de straten. Ze noemen het een cattle drive, maar het gaat allemaal in sloom tempo.

Ze zijn wel indrukwekkend trouwens, met die grote horens die tot 2 meter breed kunnen worden.

Texas staat bekend om zijn goede barbecue restaurants en in Fort Worth zou Riscky's BBQ een van de betere zijn. Dus dat moesten we testen. Het restaurant bestaat al meer dan 80 jaar en is gestart door een Poolse immigrant.

Leuk, voordat je binnenkomt even een waarschuwing dat je geen pistool mee mag nemen. Misschien bang dat een gast begint te schieten als het vlees tegenvalt?

Bijna niet te geloven, maar de coleslaw was lekkerder dan het gerookte vlees. Je zal er wel mee opgegroeid moeten zijn ofzo. Wij vonden 't niet lekker.

's avonds zijn we naar de Stockyards rodeo geweest in het Cowtown Coliseum, uit 1908:

Ze hebben een aantal verschillende onderdelen die allemaal draaien om tijd. Zo lang mogelijk op een stier blijven zitten:


Zo snel mogelijk 3 poten van een kalfje aan elkaar zien te knopen:

En zo lang mogelijk op een paard, al dan niet met zadel zitten:

JFK & Drake

Vanochtend de toeristische attracties in de buurt bezocht. Vlakbij het hotel staat het stadhuis van Dallas.

Het gebouw is ontworpen door I.M. Pei en gebouwd in 1978. Het dak is 61 meter breed, en de begane grond maar 38 meter. Door het futuristische uiterlijk werd het gebruikt in de film Robocop:

Naast het stadhuis ligt Pioneer Plaza: een groot park met een standbeeld van een cattle drive. Of eigenlijk meerdere standbeelden, want er staan levensgrote koeien en 3 cowboys afgebeeld.

In Dallas kun je niet om JFK heen. Het is over twee weken 50 jaar geleden dat Kennedy hier werd vermoord. Ter herinnering aan de moord is het John Fitzgerald Kennedy Memorial gebouwd; een kubus van
een meter of 10 hoog:

Verderop, bij Dealey Plaza is de plek waar Kennedy vermoord werd. Sommigen geloven dat de schutter, of een tweede schutter op de "Grassy Knoll" bevond. Een heuvel langs de kant van de weg:

Vanaf daar heb je zicht op de straat, waar de stoet van Kennedy op voorbij reed:

Maar het meest voor de hand liggend is de Texas School Book Depository; een 7 verdiepingen hoog gebouw, waar Lee Harvey Oswald op de zesde verdieping met een sniper rifle 3 schoten loste. Op de weg voor het gebouw staat met X-en gemarkeerd waar Kennedy geraakt werd:

In het gebouw is nu een museum gevestigd. De plek waar Oswald die dag zat is nagebouwd:

Het museum was verder niet veel bijzonders. Het interessantst om te zien was toch vooral vanaf waar er geschoten is en het uitzicht op de straat van bovenaf:

Op weg terug naar het hotel kwam we langs Founders Plaza. Hier staat een replica van het eerste huis dat in Dallas gebouwd werd. Het huisje stond oorspronkelijk ergens anders, dus op zich vrij lame om dit dan Founders Plaza te noemen, maar goed:

Vlakbij staat een standbeeld van Rosa Parks, met daarachter een waterval met een tekst van Martin Luther King:

En weer iets verderop, in Belo Park, deze gigantische houten megafoon:

's middags nog even naar een outlet in de buurt gereden. Ziekelijk, die snelwegen hier:

Shaq Soda:

En een Cinnamoroll van Cinnamonster:

's avonds zijn we naar een concert van Drake geweest. Om 20:00 begon het voorprogramma en daarna ging het bijna non-stop door tot 00:15.

Publiek werd helemaal wild. Alleen daarom is het al cool om een show in de VS mee te maken! Vrijdag nog naar Rihanna in New Orleans. Dat is meteen de laatste show van d'r tournee dus zal hopelijk ook spektakel opleveren :D

Louisiana Reality

De laatste dag in Dallas zit erop. Vandaag moeten we ruim 600 kilometer rijden, dus eerst maar eens een hartig ontbijtje:


Welcome to Louisiana... Het is vanaf Dallas een paar honderd kilometer rechtdoor. Weinig verkeer op de weg, dus alles op de cruise control.


Maar ook hier geldt: hou je aan de snelheid, want overal staat politie klaar om je aan te houden:


Tussen de middag zijn we gestopt bij de Boardwalk in Bossier City, Louisiana. Heerlijk weertje hier, 25 graden, jammer dat we de auto weer in moeten...


Maar eerst tijd voor de lunch, Chili Cheese Fries. Op z'n Amerikaans weer; zoveel kaas erop gegooid dat je de friet nauwelijks meer ziet:


Vanaf Bossier City was het een kleine anderhalf uur rijden naar West Monroe; een dorp dat ondertussen bekend is door de TV Serie Duck Dynasty.


Het bedrijf maakt eendenlokfluitjes en schijnt er ondertussen 800.000 per jaar af te zetten, voor minimaal $35 per stuk. Gaat lekker met die handel, lijkt het. Daarnaast hebben ze een gigantische winkel met allerlei merchandise:


Van de ene reality show set rijden we zo door naar de andere; we overnachten vandaag in Alexandria, waar de Silver Dollar Pawn Shop van Cajun Pawn zit.


Een hele winkel vol met de meest bizarre dingen:


En de 'sterren' van de show:


Onderweg zagen we wat gevangenen werken langs de weg met een bordje erbij: "Inmates Working". Goed bezig die Amerikanen, niks geen cel met televisie, internet en porno zoals in Nederland... Mooie borden ook:


Tegen vijven zijn we eindelijk bij het hotel. Na zo'n lange dat gaat een biertje er wel in. 32oz, bijna een liter :D

Terwijl we een beetje aan het rondrijden waren in Alexandria zagen we al een paar keer mensen langs de weg op de grond zitten, zoekend naar 'iets'. Toen we weer een paar van die gasten zagen ben ik toch maar eens gestopt om te vragen wat ze aan het doen waren:

Bleek dat ze pecan noten aan het zoeken zijn, die ze vervolgens verkopen voor een dollar per pond, ongepeld:

Cajun Country

Vanaf Alexandria zijn we naar Avery Island gereden. Hier staat de Mc. Ilhenny Tabasco fabriek, waar je een korte tour kon doen.

Toen ze begonnen in 1868 werden er in een heel jaar 600 flesjes saus gemaakt. Nu produceren ze 720.000 flesjes per dag!

In de country store naast het gebouw kon je de verschillende smaken Tabasco proeven en ze hadden Tasbasco ijs (ranzig) en Tasbasco Cola (nog ranziger).

Wel een gratis wijze les bij de kassa:

We slapen de komende twee nachten in Pierre Part, middennin Cajun Country. In dit gebied wonen voornamelijk Franstaligen die afstammen van inwoners van Acadie in Canada.

Het is een kleine Bed & Breakfast aan het einde van een doodlopende straat, dus lekker rustig. We slapen in dit huisje:

Het ligt aan de bayou:

's middags liepen er twee wasberen in de tuin rond die probeerden eten van een vogelhuisje te halen. Dat lukte maar half; ze donderden er elke keer weer vanaf:

Op History Channel is een serie over alligatorjagers: Swamp People. Een van de gasten die ze volgen woont in Pierre Part, waar z'n vader een benzinepomp heeft, waar ze souvenirs verkopen:

Het alligatorseizoen is helaas al afgelopen, dus er waren geen vers gevangen alligators te zien, alleen een opgezette:

Troy & Jacob:

Morgen een beetje rondcruisen hier, en kijken bij een oude plantage...

Vage chips bij de Dollar Store: Chocolate Peanut Butter, Caramel en Hot Buffalo:

Pierre Part & Oak Alley

Vannacht heerlijk geslapen. Wat een stilte hier! Je zou er zo een paar weken kunnen komen om te relaxen.
Foto van de guesthouse:

We slapen dus op een meter of 20 van de bayou. Het staat hier vol met allemaal van dit soort kleine huisjes. De meesten met behoorlijk wat grond eromheen:

Je ziet ook overal dieren lopen en vliegen. Wasberen, ibissen, uilen, en deze arend:

In het dorp, aan de Atchafalaya Swamp woont Adam Morales; een man die kunst van drijfhout maakt. Hij zoekt stukken hout waar hij wat in ziet en verzamelt het dan rondom zijn huis. Zoals dit stuk, Iwo Jima, waarvoor hij 3 jaar naar een vlag aan het zoeken is geweest:

En een vrijheidsbeeld. Dit is een 2e versie, want de eerste die hij heeft gemaakt staat nu in het American Visionary Museum in Baltimore.

Hij gaat normaal gesproken 's nachts rond een uur of 2-3 met z'n boot het moeras in op zoeken naar stukken drijfhout en mos. Het mos verkoopt hij vervolgens aan handelaren, waarna het uiteindelijk gebruikt wordt om bloemstukken mee op te leuken. Een foto van zijn huisje, met al het hout eromheen:

En dat gaat dan verder, de achtertuin in:

En een stukje bij het moeras. Dit is de rougarou; een weerwolf achtig monster dat door de moerassen van Frans Louisiana ronddwaalt:

Een paar kilometer boven Pierre Part ligt het sinkhole van Bayou Corne. Een jaar geleden is een oude zoutmijn hier ingestort en de grond eromheen verzakt steeds verder. In dit filmpje verdwijnen binnen een paar seconden een paar metershoge bomen in het gat:

Aan het eind van de ochtend zijn we naar Vacherie gereden; een dorpje aan de Mississippi River waar een aantal oude plantages staan. Wij zijn  bij de Oak Alley Plantation geweest. Dit schijnt de mooiste te zijn, vooral door de oprijlaan met achtentwintig 300 jaar oude eikenbomen:

Binnen hebben ze geprobeerd het zo goed mogelijk te laten lijken op hoe het er vroeger uit zag. Alle orignele meubels van de plantage uit die tijd zijn verloren gegaan, maar ze hebben soortgelijke spullen bij elkaar gezocht. Dit was de eetkamer. De fan boven tafel werd door een slaaf in beweging gehouden...

... die dan vervolgens in zo'n klein hutje mochten gaan slapen:

Wel mooi om te zien allemaal. De hele plantage was 10 hectare groot en er werd rietsuiker verbouwd. Dat doen ze nu trouwens nog steeds veel hier in de regio. Je ziet om de paar kilometer wel een truck met riet voorbij rijden.

's middag zijn we naar een Outlet in Gonzales gereden en 's daarna nog even naar een maal bij Baton Rouge. Morgen gaan we naar Morgan City, hier vlakbij...

Mr. Charlie - Oil Rig

Vanochtend een laatste blik op de bayou geworpen en toen in de auto gestapt...

Nog even getwijfeld of we een boot moesten kopen :D


... een kort ritje, naar Morgan City op 30 kilometer van Pierre Part. We wilden eigenlijk vandaag naar New Orleans rijden, maar het hotel zat vol op donderdag, dus daarom een dagje relaxen hier. Morgan City is een stadje met 12.000 inwoners en er is niet heel veel te doen. Er is eigenlijk maar 1 echte attractie: The Rig Museum. Dit is een oud boorplatform dat tegenwoordig gebruikt wordt om trainingen te geven aan nieuwe werknemers en om ze te laten wennen aan het leven op een boorplatform.

Ze geven er twee keer per dag een tour, waarbij je het platform op mag en uitleg krijgt over het boren naar olie en gas. De boorkoppen die ze gebruiken zijn misschien een centimeter of 20-25 groot. de grootste boren op de foto hieronder worden alleen gebruikt voor gaten om het platform zelf mee vast te zetten:

Er wordt op de platforms in ploegen gewerkt en ze zitten vaak 2 weken offshore en dan 2 weken thuis. Op de dagen dat er gewerkt wordt maken ze dagen van 12 uur, waarvan 4 uur 'overtime' a 150% is. De tourguide legde uit dat ze zo dus elke twee weken hun familie 2 weken zien, terwijl je hier met een normale baan vaak in het weekend moet werken en door alle files al vroeg van huis moet en laat thuis bent. Voordeel is ook dat je maar eens in de 2 weken naar je werk hoeft te rijden, waardoor veel personeel in hun oude woonplaats blijft wonen.

Op het platform is een eigen keuken, waar vier keer per dag eten geserveerd wordt en de hele dag door snacks te krijgen zijn.

Buiten was er een training bezig met op afstand bestuurbare boorrobots. Deze werden ook gebruikt om de gebroken pijpleiding bij de olieramp in de Gold van Mexico te repareren:

De boortoren op het platform was een meter of 35 hoog. De boorpijpen die ze gebruiken om te boren zijn 11 meter hoog. Als je de pech hebt dat er een boorkop afbreekt terwijl je bezig bent moeten alle buizen weer worden teruggehaald. Dat gaat dan wel met 3 stuks tegelijk:

De eerste olie staat onder druk en komt bijna vanzelf naar boven. Daarna moeten ze gaan pompen om het eruit te krijgen. Op een gegeven moment is de olie niet dun genoeg meer en dan gaan ze op zoek naar een nieuwe bron. Er zit dan nog 50% olie in de grond, maar het is op dit moment te duur om het eruit te halen.

Personeel wordt met een boot van en naar de platformen gebracht. Bij het platform worden ze met een hijskraan de 35 meter omhoog getakeld, waarbij ze op zo'n ding staan:

De Mr. Charlie, zoals ze dit platform noemen, was het eerste verplaatsbare boorplatform. Ze boren een gat (dat duurt tegenwoordig rond de 180 dagen, a 2 miljoen per dag) en vervolgens wordt er een ander platform bovenop gebouwd, waarna het boorplatform verder gaat om een volgend gat te boren. Op de platforms die er tijdens het pompen op geplaatst worden zijn meestal geen mensen meer aanwezig:

's middags nog een stukje door het dorp gereden. Ze zijn hier al klaar voor de feestdagen:

Bij de supermarkt staan kijken wat dit voor ranzige dingen waren. Dacht dat het misschien een bijnaam was ofzo, maar het blijkt echt gefrituurde varkenshuid te zijn:

Dat zag er niet heel aantrekkelijk uit, maar langs de weg zagen we om de paar kilometer een Popeyes, waar ze adverteerden met hun Crawfish Festival. Een mandje met gefrituurde rivierkreeftjes. En die waren erg lekker!

's avonds terug bij het hotel, op de parkeerplaats wordt weer eens duidelijk hoe lomp die Amerikaanse auto's eigenlijk zijn. Een Chevrolet Captiva is geen kleine auto, maar tussen de andere Amerikanen valt hij aardig weg:

New Orleans

New Orleans... Eerst de hele ochtend in de regen in de auto gezeten. 's ochtends naar de Apple winkel gereden om de Retina Mini te halen. Leuk apparaat, maar niet zo mooi als de iPad Air, dus die Mini ga ik van de week maar terugbrengen (handig, die 14 dagen omruilgarantie van Apple). Bij de Footlocker haddden ze een paar Gary Payton Gloves staan, retro schoenen uit 1998:

Rond een uur of 1 waren we bij het hotel. Gelukkig werd het langzaam droog, dus zijn we het centrum maar eens ingegaan. Ze rijden hier sinds 1893 rond met trams:

We zitten vlakbij het French Quarter. Dit is het oude centrum, waaromheen New Orleans in 1718 werd gesticht. Tegenwoordig zitten er veel barretjes en er lopen ongenadig veel zwervers en paupers rond...

In het centrum zitten overal mensen muziek te maken...

Schijnbaar is er de laatste jaren een discussie aan de gang om live muziek te verbieden, of alleen op bepaalde tijden toe te staan.

Rondom Jackson Square rijden ze rond met paard en wagens. Niet de moeite waard om daar een rondje in te rijden, maar geinig om te zien. Deze, Rollin 20's, in de kleur Pooier Paars:

Jackson Square is genoemd naar president Andrew Jackson. Op het plein staat een standbeeld van de man op zijn paard. New Orleans was destijds de grootste stad in de zuidelijke VS:

Bovenaan de dijk van de Mississippi River ligt Washington Artillery Park, waar een oud kanon uit de Civil War staat:

De Natchez Riverboat is een stoomboot ui 1975. De boot vaart dagelijks een rondje over de rivier. Het is de negende boot met de naam Natchez en 1 van de 2 op stoom varende boten op de Mississippi:

In New Orleans vind je veel van dit soort oude huizen, gebouwd in Creoolse stijl:

Bovenop het hotel zit een zwembad met uitzicht over de stad, maar het is niet echt lekker weer om erin te gaan. Misschien morgen, dan schijnt het 26 graden te worden.

Deze zat in de badkamer. Heb 'm maar gevangen in een plastic zak en buiten losgelaten:

's avonds zijn de naar een concert van Rihanna geweest. Dit was de laatste van de Diamond World Tour. Aardig spectaculair:

Tabasco Jelly Beans:

9th Ward & Bourbon Street
Vanochtend verslapen. Moesten om 09:30 klaar staan voor een fietstour 3 kilometer verderop. Dus in hoog tempo er naartoe gesjokt. Ondertussen nog wat foto's makend. Ze spuiten hier 1x per week de straten schoon met schuim:

George Rodrigue is een schilder uit Louisiana. Hij werd vooral bekend door z'n schilderijen met blauwe hond erop. De hond is gebaseerd op de Cajun legende loup-garou; een weerworlf, of gekke hond die 's nachts over begraafplaatsen dwaalt.

We waren uiteindelijk net voor half tien op de afgesproken plek. De fietstour zou door de 9th Ward gaan. Dit was het gebied dat het hardst getroffen is door Hurricane Katrina. Je vindt er veel kleine huisjes. De zogenaamde 'shotgun houses'. Deze huisjes zijn 3,5 meter breed en een meter of 10 lang. Er zit geen hal in, dus alle kamers liggen direct achter elkaar: woonkamer, slaapkamer, keuken. Daar schijnt de naam ook vandaan te komen: als je alle deuren in het huis openzet kunt je een shotgun afvuren en er zo doorheen schieten:

De tour kwam ook langs een begraafplaats, die ze hier 'Cities of The Dead' noemen. De graven hier zijn allemaal bovengronds omdat het grondwater zo hoog staat. Je kunt niet diep genoeg graven en loopt het risico dat een lijk na verloop van tijd weer boven komt drijven.

Hier op St. Roch Cemetery is een kapel waar mensen die genezen waren van hun ziekte als dank hun krukken, of afspiegelingen van een lichaamsdeel heen brachten. Vrij bizar om te zien:

Een mooi huisje, op weg naar de 9h Ward:

Aan de dijk stond dit zogenaamde Steamboat House uit 1905, gebouwd door stoombootkapitein Milton Doullet.

De 9th Ward is het grootste district van New Orleans. Voor Katrina woonden hier 12.000 mensen, tegenwoordig nog maar 4500. Er zijn verschillende projecten gestart om nieuwe huizen te bouwen of mensen te helpen hun oude huis op te knappen. Een van die projecten is The Global Greenhouse, die milieuvriendelijke huizen bouwt:

Een ander project is gestart door de Make it Right Foundation van Brat Pitt. Ze hebben nu 100 huizen gebouwd en het doel is om uiteindelijk 150 betaalbare woningen neer te zetten waar voormalige bewoners van de 9th Ward in kunnen terugkomen:

Fats Domino was de bekendste inwoner hier. Hij is opgegroeid in de 9th Ward en woonde er tot Katrina. Tijdens de orkaan bleef hij in zijn huis, dat zover onder water stond dat hij op zolder moest wachten op hulp:

Tussen de middag hebben we een Po-boy (gigantische homp stokbrood) gegeten bij de House of Dance and Feathers; een museum van Ron Lewis, waar hij zijn Mardi Gras creaties maakt en laat zien:

Hoe verder je van de hoger gelegen dijk af komt, hoe minder huizen er over zijn. Op deze betonnen platen stonden vroeger huizen:

Een half verwoest huis dat er nog staat:

Op het einde van de 4,5 uur durende fietstour kwamen we langs een uitvaartcentrum. Ze waren net bezig van een uitvaart. Dat doen ze hier met een Jazz Funeral. Hoe verder ze van de begraafplaats af komen, hoe vrolijker de muziek...

's middags hebben we een beignet gegeten, daar staat New Orleans schijnbaar bekend om. Ik verwachtte dat er appel in zou zitten, maar het is gewoon een gefrituurd stuk deeg met poedersuiker erop. Doe mij maar gewoon een oliebol of appelflap!

's avonds eerst naar het happy hour in het hotel om biertjes weg te tikken en toen nog even naar Bourbon Street gelopen. Een straat vol met kroegen waar bijna overal bandjes spelen.

Bij Tropical Isle hebben ze sinds 1992 de Hand Grenade; een cocktail met meloensmaak.

Vicksburg
Weg uit New Orleans... naar Vicksburg, Mississippi. Als je hier in de VS met je camper op vakantie gaat heb je uiteraard ook je auto mee:

Chrysler 300 met een Bentley grill:

We hebben een stuk over de Natchez Trace Parkway gereden. Dit is een historische route die al in de 18e eeuw gebruikt werd en loopt van Nashville tot Natchez.

Vicksburg is een stadje aan de Mississippi. In het oude centrum zit het Biedenharn Coca Cola Museum.

Hoewel Coca Cola in Atlanta werd uitgevonden, was Joseph Biedenharn de eerste die het bottelde en verkocht in de buitengebieden van Vicksburg. Bij het bottelen van de eerste flesjes droegen ze een ijzeren masker, omdat de flessen nog weleens explodeerden:

Het was een klein museumpje. Met wat oud Coca-Cola spul en een verzameling blikjes:

Vlakbij stond nog een oude treinstation, uit 1907, het Yazoo and Mississippi Valley Railroad station:

Vicksburg staat verder bekend om de Siege of Vicksburg; een veldslag in 1863. Op de lokatie van deze veldslag is nu het Vicksburg National Military Park opgericht.

Uiteraard met de nodige kanonnen...

... en het Illinois State Memorial, gemodelleerd naar een tempel uit Rome.

Wat vooral opvalt is hoeveel heuvels ze hier hebben. Dat moet geen pretje zijn geweest; een heuvel beklikken terwijl ze van bovenaf op je aan het schieten zijn:

's avonds zijn we bij Sonic Drive-In gaan eten. Bij dit restaurant wordt je aan de auto bediend.

En daarna nog even bij Walmart rotzooi kijken :D

Duck Dynasty, Si hoofd:

Camouflage luie stoel:

Een 55" TV voor 375 euro:

Dronken Santa trui:


Cadillacs & Clarksdale

In de mindere buurten van Vicksburg staan wel de mooiste auto's. Uitgewoonde huizen, maar wel een auto op 24" of 26" velgen voor de deur:

Iets verderop op een parkeerplaats een gele Lexus, met bijpassende velgen:

En net buiten het dorp, in een tuin vol met rotzooi, nog een mooie:

Ten noorden van Vicksburg staat Margaret's Grocery; een oude winkel van Margaret Rogers, die door haar man Reverend Dennis compleet verbouwd is. Hij beloofde haar een winkel waar de wereld naar zou komen kijken en dat is aardig gelukt. Al is het de vraag of dat iets positiefs is, want het is tegenwoordig redelijk vervallen:

Onderweg zie je links en rechts grote katoenvelden. Amerika is de grootste exporteur van katoen en hier in Mississippi is het het grootste landbouwprodukt:

De meeste velden zijn ondertussen geoogst, maar op enkele velden zat er nog katoen aan de plant:

De katoenbalen wegen meer dan 200 kilo per stuk:

Ze hebben hier de meest bizarre boerenmachines, zoals deze, een Case Quadtrac; een tractor met vier los van elkaar aangedreven tracks. Kost $500.000:

In Leland, MS zijn we gestopt bij het Jim Henson Delta Boyhood Museum. Een hele mond vol, maar het is dus een klein museumpje over de maker van de Muppets en Sesamstraat die hier geboren is:

In het museum werkte een vrouw van een jaar of 80 die maar bleef doorgaan over van alles en nog wat. Lijkt erop dat ze niet heel erg veel bezoekers krijgen...

We dachten er een minuut of 10 te kunnen rondkijken, maar waren uiteindelijk bijna een uur binnen.

We mochten praktisch de deur niet uit voor we met Kermit op de foto waren geweest. Dus tsja, dat moest dan maar:

Halverwege Memphis kwamen we door Clarksdale, Mississippi. Veel bekende muzikanten komen uit Clarksdale: Muddy Waters, Sam Cooke, Nate Dogg, John Lee Hooker. En volgens de legende heeft blues guitarist Robert Johnson zijn ziel met de duivel geruild voor succes, op The Crossroads in het centrum van Clarksdale:

En ook hier in Clarksdale zijn de blij met de Cadillac on 24's, zelfs een sticker op het achterraam om aan te geven hoe groot de wielen zijn:

Uiteindelijk waren we tegen 15:00 in Memphis. Al met al toch een uur of zes onderweg geweest vandaag. Het hotel staat naast een mall, dus daar konden we 's avonds mooi eten...

I'm going to Graceland, Graceland in Memphis Tennessee

Zonder Graceland is een trip naar Memphis natuurlijk niet compleet. Dus vandaag zijn we daar maar eens gaan kijken. Het is een schitterend landgoed, aan een doorgaande weg. Je gaat met een busje naar het huis, waarna je op de begande grond en in de kelder mag rondkijken. De bovenverdieping is gesloten voor bezoekers, dus ook de badkamer waar Elvis dood werd gevonden mag je niet in. Die badkamer zit precies boven de ingang:

Elvis kocht het landgoed toen hij 22 was, voor $100.000 en woonde er samen met zijn ouders. Het is voor publiek geopend sinds 1982 en met 600.000 bezoekers per jaar nog steeds een van de drukstbezochte huizen in Amerika. Het huis heeft 23 kamers, waarvan 8 badkamers. Binnen kan je een aantal kamers bekijken. De woonkamer, met daarachter een muziekkamer met een baby grand piano:

Graceland was eigenlijk al verkocht aan het YMCA, voor $35.000, maar Elvis betaalde graag wat extra, zodat hij het huis met zijn ouders en oma kon betrekken. De slaapkamer van zijn ouders:


De eetkamer, met afgeronde kastjes in beide hoeken en zwart marmer op de vloer:

De gigantische keuken, waarvoor hij een lijst met items had die altijd aanwezig moesten zijn, waaronder: een kratje Pepsi, dagelijks versgemaakte bananenpudding en verse brownies.

In de kelder had hij een mediaroom, met 3 televisies die meestal tegelijk aan stonden. Direct ernaast was een bar, altijd handig:


Daarnaast had hij een biljartkamer, waarvan de muren en het plafond gestoffeerd zijn met 350 meter gevouwen stof. In deze kamer heeft hij 16 nummers opgenomen:


En de meest bizarre kamer van het huis: de Jungle Room, met groen tapijt op de vloer en op het plafond en een waterval aan de muur. Deze kamer deed hem denken aan Hawaii:


Buiten in de tuin staat een oude schommel van Lisa Marie en een stuk gras, waar paarden rondliepen.


Uiteraard is een mansion niet compleet zonder zwembad, dus dat heeft hij er laten aanleggen nadat hij op Graceland was komen wonen:


In een bijgebouwtje zijn oude pakken en awards verzameld:


En tijgerpak, een van de tientallen outfits die over Graceland verspreid tentoongesteld staan:

En achteraan op het landgoed is een Meditation Garden waar Elvis is begraven naast zijn ouders en zijn grootmoeder. Oorspronkelijk werd Elvis op Forest Hill Cemetery begraven, maar door beveiligingsproblemen werd hij na twee maanden overgebracht naar Graceland:

Aan de overkant van de weg zijn nog een aantal aparte ruimtes waar tentoonstellingen worden gehouden. Als eerste kom je in het Elvis Presley Automobile Museum waar 33 auto's van Elvis staan.

De meest bekende is zijn ’55 Cadillac Fleetwood Sedan, die hij aan zijn moeder kado deed:


Buiten staan nog de twee vliegtuigen van Elvis: de "Lisa Marie" (een Convair 880) en een JetStar. Hij kocht de "Lisa Marie" voor $250.000 van Delta Airlines:

Hij gaf vervolgens nog $800.000 uit om het vliegtuig naar zijn smaak te laten aanpassen door hetzelfde team dat de Air Force One had ingericht. In het vliegtuig zijn nu een woonkamer, vergaderkamer, zitkamer en slaapkamer. Met suede stoelen, leren tafels en 24-karaats gouden wastafels. Op de staart staat zijn TCB logo met een bliksemschicht: Taking Care of Business in a flash:

Een overzichtsfoto van Graceland:

Walking in Memphis

De laatste dag in Memphis begon vrolijk, met een Coca-Cola truck voor de deur:

In het centrum van Memphis is het National Civil Rights Museum gevestigd op de plek waar Martin Luther King vermoord werd. Hij verbleef in het Lorraine Motel in kamer 306 en werd neergeschoten toen hij op het balkon stond:

Binnen werkten vooral veel sjacherijnige zwarte medewerkers en ze hadden filmpjes waarin gedramd werd over slavernij. En natuurlijk was dat een matige tijd in de geschiedenis, maar om Colin Powell te laten opdraven om te melden dat de grondwet van Amerika is geschreven door een slavenbezitter.. Mweh, je kan ook blijven hangen in het verleden. Maar goed, Nederland stond hier goed op de kaart, dus ik heb die bromberen maar niet verteld waar we vandaan komen :D

Het museum zelf was werkelijk niks aan. Een suffe aaneenschakeling van teksten en blijven hangen in slavernij en racisme. Teleurstellend. Ze hadden nog wel een heel verhaal over de moordenaar, James Earl Ray, die King doodschoot vanuit de badkamer:

Zijn geweer en een verrekijker met zijn vingerafdrukken erop werden gevonden. Getuigen zagen hem wegrennen en hij werd twee maanden later in Londen opgepakt, waarna hij bekende. Maar de familie King gelooft het allemaal niet en denkt dat het een samenzwering van de regering was.

De kamer van King:

Het meest interessante van het hele museum was buiten voor de ingang. Daar zit al 25,5 jaar(!) een vrouw te protesteren tegen het museum en al het geld dat eraan verspild wordt. Jacqueline Smith was de laatste bewoner van het Lorraine Motel en is er destijds door de politie uitgezet. Ze vindt dat ze deze plek beter kunnen gebruiken als woonruimte, gratis kliniek op opleidingsruimte, in plaats van er $27.500.000 in te pompen waar niemand wat aan heeft.

Stop Worshipping The Past, Start Living The Dream

En zo is het maar net!

Een paar honderd meter verderop in het Peabody Hotel Worden dagelijks een stel eenden naar de fontein in het hotel gebracht. Ze zwemmen daar dan de hele dag rond en worden 's middags weer naar hun verblijf op het dak gebracht. De eenden komen van een boer uit de regio en worden na 3 maanden vervangen door een nieuwe set van 5 eenden:

Het hotel staat vlakbij Beale Street, Home of The Blues, Birthplace of Rock N' Roll.

Vanaf 1860 kwamen hier de eerste artiesten op straat optreden. Louis Armstrong, Muddy Waters en B.B. King hebben allemaal op Beale Street gespeeld...

... en tegenwoordig zijn er in de clubs aan de straat vaak tot diep in de nacht jam sessies. Ons hotel zit 30 kilometer van het centrum, dus veel verder dan een stukje lopen over Beale zijn we niet gekomen.

's middags zijn we naar een tour bij de Gibson gitaarfabriek gegaan.

De tour duurt 45 minuten en ze laten zien hoe een gitaar gemaakt wordt. Er worden hier per dag 50 gitaren opgeleverd. Het maken van een gitaar duurt 3 weken en van de 100 die ze er maken gooien ze er 4 weg omdat ze niet voldoen:

Het meeste werk wordt machinaal gedaan, maar het lijmen van de nek en de verschillende onderdelen gebeurt nog wel handmatig. Daarna wordt de gitaar helemaal vlak geschuurd:

En uiteindelijk worden ze met de hand geverfd. De gele met zwarte randen schijnt het populairste model te zijn. De zwarte rand wordt er vanuit de losse pols opgespoten:

Vanaf Gibson zijn we met de auto naar Sun Studio gereden. Dit is de studio waar Elvis zijn eerste plaat opnam:

Ze hebben er nog een oude gitaar van hem liggen, met koeienhuiden koffer erbij:

In de studio hebben vele bekende artiesten gestaan: Johnny Cash, Elvis, Roy Orbison, U2, Def Leppard en Bonnie Raitt. Van binnen ziet het eruit als een oud klaslokaaltje in een noodgebouw:

Op 4 december 1956 was er hier een jam sessie van wat nu bekend staat als The Million Dollar Quartet: Elvis Presley, Jerry Lee Lewis, Carl Perkins, and Johnny Cash. Carl perkins wilde er een nummer opnemen en had Jerry Lee Lewis meegenomen als pianist (voor $12 per dag). Elvis was toevallig in de buurt en kwam langs om gedag te zeggen, net als Johnny Cash:

Aan het eind van de tour mag je op de foto met de microfoon van Elvis:

Meesterlijke reclames hier op de radio:

"You crashed right into my whip, I got hit, you hit, don't trip":

In het zuiden van de VS ook vage hiphop op de radio:

Sage The Gemini - Gas Pedal:

A$AP Ferg - Shabba:


Nashville

Vanochtend in 3 uur van Memphis naar Nashville gereden. Het is in Nashville meteen een stuk rustiger op de weg. vandaag vrij weinig gedaan. Het hotel ligt in Noord-oost Nashville, in het Opry-gedeelte. We zitten vlak naast Cooter's Place: een Dukes of Hazzard museum en winkel.

De zaak wordt gerund door de acteur die vroeger "Cooter" in de serie speelde. Mij zei die acteur niet zoveel, maar de General Lee natuurlijk wel:

Aan de overkant van de weg zit het Gaylord Opryland hotel.

Naast de meest vage naam voor een hotel heeft het ook een enorm aparte inrichting:

Een gigantische overdekte tropische tuin, met een riviertje erin waarin je op een bootje rond kunt varen. Ze hebben de boel hier nu voor de kerst aangekleed. Totaal zijn er 2 miljoen lampjes gebruikt en ze zijn er 4
maanden mee bezig...

Het bekendste gebouw uit Nashville is ongetwijfeld The Grand Ole' Opry House. Hier wordt wekelijks de Grand Ole Opry gehouden; een muziekavond waar lokale country artiesten komen optreden.

Moonshine
Ze hebben hier een pannekoekbakmachine bij het ontbijt. Een druk op de knop en 30 seconden later rolt er een pannenkoek uit:

Na twee weken lekker weer hebben we vandaag een helse dag; het regent als een gek hier, maar gelukkig zaten we vooral binnen of in de auto:

We zijn naar Short Mountain Distillery gereden; een kilometer of 80 onder Nashville, in het dorpje Woodbury.

Short Mountain Distillery is de zesde stokerij in Tennesse waar legale moonshine wordt gemaakt van lokaal gekweekte mais. Na de Amerikaanse burgeroorlog waren er 18 stokerijen in Cannon County en werd een overschot aan mais vaak gebruikt om drank van te stoken. Na de drooglegging van 1920 ging het stoken ondergronds: in de bossen in de omgeving werden illegale moonshine stills geplaatst. Bij Short Mountain gebruiken ze nog steeds de ouderwetse manier van stoken:

De moonshine die eruit komt lopen bevat 80% alcohol. In hun winkel kan je samples proeven van de normale moonshine (57,5% alcohol) en de apple pie moonshine (20% alcohol):

Ze hebben ook nog een iets professioneler gedeelte, hier produceren ze 2000 flessen per week mee:

's avonds zijn we naar de Bass Pro gegaan, altijd een belevenis om te zien wat ze daar hebben staan. Een aquarium, met opgezette beren:

Een opgezette kwaaie wasbeer:

En ladingen met jachtkleding:

In het cafe naast het hotel speelt elke dag een countrybandje, dus daar zijn we na het eten een tijdje gaan zitten. Erg leuk. Ook apart dat Amerikanen hier allemaal zo aardig zijn. Ze spreken je overal aan, iedereen groet elkaar. Volgens mij kan je hier prima wonen, in het zuiden...

Filmpje:

Country Music in Nashville

Nashville staat bekend als Music City. Country Music is hier groot geworden.

We zijn vanochtend naar de Country Music Hall of Fame gegaan. De Hall of Fame is sinds 2001 in een nieuw gebouw gevestigd. Dit $37.000.000 kostende gebouw in de vorm van een piano:

Binnen vind je allerlei memorabilia, zoals de "Blue Suede Shoes" van Carl Perkins. Hij schreef het nummer op een papieren aardappelzak. Elvis nam het later ook op:

Ze hadden de gouden piano die Elvis van Priscilla kreeg. De piano is momenteel te koop en er wordt $3.500.000 voor gevraagd. Hij werd 22 jaar geleden gekocht voor $2.000.000 en al die tijd voor 1 dollar aan de Hall of Fame uitgeleend:

Ze hadden er een oufit van Dolly Parton. Dolly schreef "I Will Always Love You", later bekend gemaakt door Whitney Houston. Elvis zou het nummer ook opnemen, maar toen zijn manager Dolly vroeg om de helft van de publishingrechten aan Elvis over te dragen weigerde ze. Een goede beslissing, want ze zou door de jaren heen miljoenen aan het nummer verdienen. Dolly Parton schreef gedurende haar carriere meer dan 3000 nummers!

Geen Country Music zonder cowboyboots. Hier een paar van Hank Williams Jr, schijnbaar bekend van de hit "There's a Tear In My Beer". Sowieso grappig, die country titels: "All My Exes Live in Texas", "If I'd Killed You When I Wanted To, I'd be Out of Jail By Now ".

Vanaf de Hall of Fame kan je met een shuttle naar Historic RCA Studio B. In deze studio werden meer dan 35.000 nummers opgenomen. Waaronder 1000 Amerikaanse top 10 hits, 40 miljoen verkochte singles en meer dan 200 Elvis Presley-nummers:

Dolly Parton schreef twee hits op 1 dag en nam ze op in de RCA Studio: "Jolene" en "I Will Always Love You". Elvis nam er onder andere "Are You Lonesome Tonight" op en Roy Orbison nam "Only The Lonely" hier op; een nummer dat hij voor Elvis had geschreven, maar die was niet thuis op de dag dat Orbison het bij Graceland kwam langsbrengen. De piano die er staat werd voor heel veel nummers gebruikt:

Na een goed half uur in de studio moesten we er weer uit. Op de bus, want de volgende lading toeristen kwam er alweer aan. Dit gaat echt af en aan de hele dag:

We hebben nog even in de binnenstad rondgelopen. Het was zonnig weer vandaag, maar wel koud. Een graad of 5:

In het centrum van Nashville vind je net als in Memphis overal barretjes waar ze live muziek aan het spelen zijn.

Het Ryman Auditorium is een concertzaal uit 1892. Hier werd vroeger de Grand Ole Opry gehouden voordat die werd verplaatst naar het Grand Ole Opry House. De 'Bluegrass' muziekstijl is in december 1945 in het Ryman Auditorium ontstaan.

In het centrum van Nashville heb je een groot aantal cowboylaarzenwinkels, zoals deze, met een levensgrote laars voor de deur:

Binnen heb je honderden verschillende laarzen, in de meest aparte kleuren:

Morgen gaan we richting Atlanta. Een kleine 4 uur rijden...

Coke & CNN

Gisteren een lange rit van Tennessee naar Georgia. Een uur of vier in de auto gezeten. Wel een mooi stuk om te rijden, omdat je over heuvels tussen de bossen heen gaat.

Vlak voor Atlanta zat nog een Premium Outlet. In plaats van de normale Hilfiger Outlet winkel hadden ze hier een Tommy Clearance Store. Wat het verschil is weet ik niet, maar wel dat het belachelijk goedkoop was.

We hebben samen 7 truien gekocht, voor minder dan 14 euro per stuk. Total savings: $280!!!

Vandaag zijn we in Atlanta naar de World of Coca-Cola geweest. In Atlanta zit het wereldwijde hoofdkwartier van Coca Cola en het komt hier oorspronkelijk ook vandaan. Prima plek dus, voor een museum:

Binnen zijn ze al aardig in kerststemming. Ze zijn er ook trots op dat ze het uiterlijk van de huidige kerstman hebben verzonnen.

Er is een kluis waar de geheime formule van Coca-Cola in opgeslagen ligt. Deze formule is in 1919 op papier gezet en heeft al die tijd in een kluis opgeslagen gelegen. Eerst in een bank in Atlanta, maar sinds 2011 in de kluis van de World of Coca Cola:

Net nadat je binnenkwam was er een tekenfilm over de Coca Cola ijsberen. En in de hal van het gebouw liep er een wilde beer rond:

Aan het einde van de tentoonstelling kon je 60 verschillende frisdranken van over de hele wereld drinken. Ze hadden ook een cool apparaat waar meer dan 100 verschillende frisdranken uit te tappen zijn. Deze hebben ze hier bij sommige Moe's Restaurants al staan:

Vanaf Coca Cola zijn we door het Centennial Olympic Park naar CNN gelopen. Dit park is geopend voor de Olympische Spelen van 1996. Tijdens de spelen was er hier een bomaanslag waarbij 2 doden en 111 gewonden vielen:

Het CNN gebouw in Atlanta is het hoofdkantoor van CNN, er werken hier 2000 mensen:

Je kan een 50 minuten durende tour door het centrum volgen waarbij je verschillende studio's kunt zien. Omdat er opnames worden gemaakt mag je geen foto's maken. Dat mag wel in het newscentrum, waar journalisten de hele dag bezig zijn met het verzamelen van nieuws voor de uitzendingen. Het duurt gemiddeld 6-8 uur om een item te maken:

In het gebouw hadden ze nog een aantal coole dingen staan, uit de geschiedenis van CNN. Een brandweerhelm, met een stuk puin van de bomaanslag in Oklahoma City:

De letter "m" van de Saddam Hussein Airport in Baghdad:

En een Hummer die door CNN gebruikt werd tijdens de golfoorlog:

Na ons bezoek aan het CNN gebouw hebben we nog een toeristisch rondje door Atlanta gedaan. Eerst langs een "Welcome To Atlanta" bord:

En toen naar een brug over de snelweg vanaf waar je zicht hebt op de skyline van Atlanta. Dit is hetzelfde beeld dat gebruikt werd in The Walking Dead (ze hebben hun foto flink gephotoshopt):

Voor het avondeten zijn we met de auto naar 5 Guys Burgers & Fries gereden. Het zit hooguit 500 meter verderop, maar Atlanta lijkt niet gemaakt voor voetgangers. Iedereen rijdt hier met de auto, liefst zo hard en lomp mogelijk. We hebben ondertussen in aardig wat steden in de VS rondgereden, maar nergens heb je op de weg zulke idioten als in Atlanta.

Bij 5 Guys krijg je nadat je je bestelling gedaan hebt een bakje doppinda's mee om de tijd te doden. Dit noemen ze een bacon burger "All The Way"; twee stukken vlees en mayonaise, sla, augurk, tomaat, ui, champions, ketchup en mosterd...

Morgen vliegen we om 10:45 naar New York waarna we rond 13:00 landen op LaGuardia.

Slecht weer aan de oostkust

Vanochtend dikke regen in Atlanta. Of eigenlijk langs de hele oostkust.

Op TV hadden ze het erover dat er vluchten gecancelled zouden worden en mensen misschien niet naar hun familie zouden kunnen vliegen voor Thanksgiving. Dat is hier de grootste feestdag van het jaar. Gisteren stond in de krant dat ze in totaal $60.000.000.000 uitgeven in 4 dagen tijd! Yep. 60 miljard dollar. We hadden mazzel: de vlucht had een half uur vertraging, maar dat werd redelijk goedgemaakt in de lucht. Na een uur en 20 minuten vliegen kwamen we aan op LaGuardia:

Tijdens de vorige vakantie was er een wiel afgebroken van een van onze koffers. Ik dacht toen nog dat dat misschien kwam doordat hij klem had gezeten op een van de lopende banden... totdat ik zag hoe lomp die gasten met koffers aan het smijten zijn. Ik had al het idee dat dit weleens fout zou kunnen gaan  dus heb het stuk gefilmd waar hij mijn koffer behandeld (blauw met een rode band eromheen). Dit is dus een koffer van 23 kilo die hij over een paar meter op een kar flikkert. Filmpje:

En inderdaad, bij het ophalen bleek de hele bovenkant kapot gescheurd te zijn. Hartelijk dank, 100 euro koffer naar de klote:

Meteen naar de balie van Delta gegaan. "How's your day sir?". Uhm, kut, omdat zo'n lompe gast van jullie mijn koffer heeft gesloopt. Toen keek ze me nog een beetje aan van 'ventje, ga iemand anders lastig vallen met je verhaal, die koffer was al kapot'. Totdat ik zei dat ik het gefilmd had omdat ik al vond dat ze ongenadig aan het smijten waren. Kreeg toen opeens een nieuwe koffer van ze en ze zouden het doorgeven aan de manager van die bagagetoko, maar daar verwacht ik uiteraard niet teveel van.

Na een ritje met de taxi kwamen we aan bij Hotel 31. De laatste jaren zijn hotelprijzen in New York bijna verdubbeld lijkt het wel. Dit hotel was nog redelijk betaalbaar en ligt in het centrum van Manhattan. De kamer is vrij ruim, met twee bedden. Enige minpuntje is het gebrek aan internet. Er is wel wifi, maar alleen als je je laptop in een hoe van de kamer op een bepaalde hoogte houdt. Oftewel: dat wordt 's ochtends ff internetten bij een ontbijttentje...

's middags zijn we Manhattan ingegaan. Het regent een beetje, maar dat houdt ons niet tegen: 

Valeri wilde graag kijken bij Mood Fabrics, bekend van Project Runway. Die hadden we een vorige keer ook al proberen te vinden, maar toen niet gevonden. De winkel bleek op de 3e verdieping te zitten, dus vanaf de straat lastig te zien:

Buiten bij Macy's stonden de camerawagens al klaar. De etalages zijn ingericht voor de feestdagen en donderdag is de Macy's Thanksgivingsday Parade met, als het meezit, de grote balonnen. Die balonnen gaan er nog om spannen, omdat het waarschijnlijk te hard zal waaien en nadat een vrouw een paar jaar terug een lantaarnpaal op d'r hoofd kreeg die door een ballon was neergehaald zijn ze er wat voorzichtiger mee geworden...

Van onder de paraplu, het Flatiron Building:

Een baken in de duisternis: hotdogs :D

En tot slot het Empire State Building:

Ze voorspellen voor woensdag fikse regenbuien, die hopelijk in de loop van de dag zullen wegtrekken. Donderdag en vrijdag zou het wel droog moeten zijn. Morgenavond zitten we in ieder geval binnen, bij een wedstrijd van de Brooklyn Nets tegen de LA Lakers.

Balloons & Brooklyn

Een New Yorks ontbijtje: egg on a roll with ham and cheese bij een deli om de hoek.

Het regende vandaag bijna de hele dag. We zijn 's ochtends eerst naar Macy's gelopen, zodat we niet de hele tijd in de regen hoefden te sjokken:

Macy's 'Holiday Windows' hebben dit jaar als thema  "Dream . . . and Believe" en laten de magie van dromen door de ogen van een jongetje zien. Hij droomt van een bevroren bos vol kristallen, met kleurrijke karakters erin. Of kort samengevat: dope led-projecties op de achtergrond:

Het thema "Believe" staat levensgroot op de gevel en misschien wel goed van toepassing dit jaar, omdat het nog maar de vraag is of de balonnen mee mogen in de parade. Het zou te hard kunnen waaien morgen en dan is het te gevaarlijk...

's middags zijn we door Central Park gelopen, waar een REgeneration Art Project stond. 8 grote rode slakken. Ze hadden er nog een of ander hippierverhaal bij, maar dat kan ik me niet meer herinneren. Het zag er wel mooi uit:

Een rode kardinaal in Central Park:

De kou zorgt ervoor dat de stoom uit de straten extra goed zichtbaar is. Blijft apart om doorheen te lopen:

Ook bij Bloomingdales doen ze mee aan de etalages voor de feestdagen. Hier hadden ze een aantal grote steden afgebeeld, waaronder New York:

Het Met-Life building, een van de bekendere gebouwen in New York. 59 verdiepingen hoog. In 1975 sloeg hier een mafkees zijn koffer door het raam van de 44-ste verdieping en sprong vervolgens door het gat naar beneden:

Op 5th Avenue zijn de gebouwen ook aangekleed voor de kerst:

Alleen bij Apple doen ze daar schijnbaar niet aan mee. Zal wel niet bij het cleane imago passen ofzo. Party poopers:

Aan het begin van de avond zijn we naar het American Museum of Natural History gegaan. Niet omdat het museum zo interessant is, maar meer voor wat er buiten gebeurde. Daar worden namelijk de ballonnen voor de parade van morgen opgeblazen. Sonic The Hedgehog:

Er staan jaarlijks 3,5 miljoen mensen langs de route te kijken en nog eens 50 miljoen bekijken het op TV. Als de balonnen morgen niet gebruikt mogen worden zou dat voor het eerst sinds 1971 zijn. De 7e versie van Snoopy ligt er in ieder geval gewoon klaar voor:

Volgens de laatste berichten zegt de grote politiechef dat de kans groot is dat de balonnen gewoon mee mogen doen. Desnoods wat lager dan normaal, maar hij was positief gestemd. Spiderman kan zo de lucht in:

En grote smurf wordt al opgewonden bij het idee dat hij morgen los kan:

's avonds zijn we naar een wedstrijd van de Brooklyn Nets geweest:

Zoals bij elke grote sportwedstrijd werd ook hier het volkdlied gezongen. Dit keer door Olivia, die ooit bij 50 Cent's G-Unit label zat en meedeed op "Candy Shop":

Ik had via Stubhub tickets van een seizoenkaarthouder over kunnen nemen. We zaten op rij 15, schuin achter de basket. Cool om een wedstrijd van zo dichtbij mee te maken! Ze hebben hier in Brooklyn meer sfeer dan bij de New York Knicks. Vooral doordat er de hele tijd hip hop gedraaid wordt als er ook maar even een break is.

Bij de kaarten hoorden een All Access Pass, waarmee je onbeperkt eten en frisdrank kon halen. Daar hebben we uiteraard goed gebruik van gemaakt :D

De Nets begonnen heel slecht en stonden met 27 punten verschil achter, maar wisten vlak voor het eind nog gelijk te komen. Uiteindelijk verloren ze toch nog, met 99-94. Sneaky Lakers, luisteren gewoon mee tijdens een timeout van Brooklyn:

En wat doe je als coach als je geen timeouts meer over hebt? Dan laat je je aantikken en gooi je je cola over het veld:

Op weg terug in de metro rond 22:30 waren er twee gasten die hun eerste thanksgivingday aankoop al gedaan hadden: twee 51" LCD TV's. Tsja, waarom zou je een auto gebruiken als het zo ook lukt:

Thanksgiving

Vanochtend zijn we op tijd de deur uit gegaan om een plek te vinden ip de route langs de Macy's Thanksgiving Day Parade. Als we aankomen lopen er al aardig wat mensen in de omgeving rond:

De parade begint om 09:00 bij Central Park West. Langs de hele route staan mensen om de muziek en ballonnen te bekijken. Er lopen dit jaar 37 grote ballonnen, 30 floats, 1600 cheerleaders en 11 muziekcorpsen mee in de parade. Mc Donalds heeft een ballon:

De parade is al 89 jaar en traditie. Vroeger was het een kleine parade met praalwagens en dieren van de Central Park Zoo, georganiseerd door de medewerkers van Macy’s. Tegenwoordig zijn er 10.000 deelnemers vanuit de hele VS. Sponge Bob doet mee sinds 2004.

Op de vlucht vanaf Atlanta zaten we in het vliegtuig met een groep van het Cherokee National Youth Choir uit Oklahoma, ze zongen zelfs nog een stukje nadat we geland waren.

In 1927 deed de eerste ballon mee: Felix The Cat. Spiderman is dit jaar ook weer terug. Zo te zien is hij met zijn linkerarm ergens achter blijven hangen, want die is lek:

Er is een Pikachu ballon. Ik dacht dat die Pokemon hype al jaren voorbij was. Maar goed, ze hadden ook Power Rangers en Ninja Turtles, dus misschien zijn ze hier nog onverminderd populair?

De Buzz Lightyear was populair bij het publiek. Vroeger lieten ze de ballonnen aan het eind van de parade los, waarna ze nog een week lang over New York heen zweefden. Degene die uiteindelijk de ballon vond kreeg $100.

Snoopy deed dit jaar voor de 33e keer mee, maar dit was een nieuw model. Er zijn 8000 vrijwilligers die meewerken om de parade succesvol te laten verlopen:

Tussen 1942 en 1944 waren er geen ballonnen in de parade, omdat zowel rubber als helium slecht voorradig waren. Vanaf 1946 werd de parade voor het eerst op TV uitgezonden. Sonic The Hedgehog doet sinds 1993 mee:

In 1925 en 1926 liepen er beren en tijgers mee in de stoet, maar hier zijn ze mee gestopt omdat de kinderen er bang van werden. Dan kan je beter Hello Kitty hebben:

Macy’s is na de US Government de grootste afnemer van helium in de VS. Met de helium die er in een ballon zit kan 300 kilo worden opgetild! Een ballon gaat gemiddeld 8 jaar mee, dus grote smurf kan nog wel even mee:

Jimmy Fallon en The Roots staan op een float, met drummer Questlove die naar het publiek zwaait:

De cast van Duck Dynasty bleek ook mee te doen aan de parade. Drie weken terug stonden we in West Monroe, waar ze vandaan komen:

Mensen voor ons stonden al twee uur in de kou. We hadden redelijk mazzel dat we nog een goede plek konden vinden. Tegen half twaalf, dus na drie uur in de kou te hebben gestaan komt Santa voorbij en is het holiday seizoen officieel geopend!

Na de parade zijn we bij Rockefeller Center gaan kijken. De schaatsbaan ligt er en de kerstboom staat klaar. Die zal aanstaande woensdag officieel aan gaan:

Daarna zijn we met de metro naar het 9/11 Memorial gegaan. In de metro is het stervensdruk. Japanse toestanden:

Bij het Memorial een nogal dramatische tekst. Op z’n Amerikaans zullen we maar zeggen: Innocent men, women and children murdered by terrorists. Alsof er hier ook maar iemand een nacht minder slaapt als Amerika weer eens een dorp in Irak of Afghanistan overhoop schiet…

Bij One World Trade Center (ze wilden het de Freedom Tower noemen) is de nieuwe toren nu bijna klaar. Het is de hoogste toren op het westelijk halfrond: 546,2 meter hoog. Op de plaatsen waar de twee torens van het WTC vroeger stonden zijn nu twee reflecting pools aangelegd. Het zijn de grootste geconstrueerde watervallen in Noord-Amerika:

Vlakbij het WTC ligt Wall Street. Voorheen hadden ze dit ook altijd mooi aangekleed voor de kerst, maar tot nu toe is er dit jaar nog niets bijzonders te zien:

De twee watervallen bij het WTC zijn mooi om te zien, maar erg indrukwekkend is het allemaal niet. Om een beeld te krijgen van de verwoesting rondom 9/11 kan je beter bij St. Pauls Chapel gaan kijken. Hier werkten 8 maanden lang honderden vrijwilligers de klok rond om de mensen die in de puinhopen van het WTC werkten te ondersteunen…

Hier liggen, ruim 12 jaar later, nog steeds een hoop gedenktekens aan de aanslagen:

Het nieuwe WTC naast de St. Pauls Chapel. Hier is goed te zien hoe dicht bij elkaar het lag:

's avonds hebben we bij een restaurantje om de hoek een traditioneel Thanksgiving diner gegeten:

- Corn chowder en salade vooraf 

- Kalkoen met cornbread, cranberry saus en mashed sweet potatoes 

- Homemade sweet potato pie

’s avonds zijn we nog even naar Macy’s gelopen. De winkels hier gaan met thanksgiving normaal al eerder open, maar dit jaar gingen de deuren al om 20:00 los.

Er was een online petitie gehouden om te voorkomen dat winkels steeds vroeger open gaan. Het thanksgivingsdinner zou heilig moeten zijn en mensen  moeten dan niet eerder weggaan om ergens een koopje te scoren. Want koopjes zijn het: bij GAP alles met 50% korting, bij Levi’s overal 40% vanaf. En ook bij Macy’s regent het aanbiedingen en dat is te zien: om klokslag acht uur is het dringen om binnen te komen!

Het is dit jaar voor het eerst dat de eerste dag van hanukkah en thanksgiving op dezelfde dag vallen. Ze noemen het hier Thanksgivukkah. Dit is 1x eerder voorgekomen, in 1888. De eerstvolgende keer is pas weer over 70.000 jaar. Ik werd op straat nog aangesproken door een gast. Of ik toevallig een jood was. Geen idee wat ie had gewild als ik ja had gezegd, maar ik moest hem teleurstellen…

Laatste dag in NYC

De laatste dag in NYC. We vliegen 's avonds om 17:55 dus hebben nog een deel van de dag te vullen. 's ochtends eerst een laatste Egg On a Roll bij de deli gehaald:

In de krant stond dat er gisteravond 15.000 mensen bij Macy's in de rij stonden voor de avondopening!

Aan het eind van de ochtend zijn we nog wat versieringen gaan bekijken bij 5th Avenue. Bij Barney's hebben ze Jay-Z gevraagd de etalage aan te kleden. Een beetje saai allemaal:

Bergdorf Goodman heeft mooiere etalages, met als thema Holidays On Ice, dit stelt Valentijnsdag voor:

De etalages geven elk een andere feestdag weer, maar dan met een ijslaag eroverheen. Dit is Arbor Day:

Henri Bendel heeft als ode aan illustrator Al Hirschfeld de figuren die hij ooit tekende nagemaakt: o.a. Liza Minelli, Sarah-Jessica Parker, Woody Allen, Carol Channing en Whoopi Goldberg:

Bij The Peninsula Hotel hebben ze ook hun best gedaan:

Tommy Hilfiger en Fendi, op 5th Avenue:

En Cartier, die volgens mij al 10 jaar dezelfde panter aan de gevel heeft hangen:

De Yeti van Saks 5th Avenue. De manager van Saks verwacht dat er 1 miljoen mensen naar de etalages komen kijken:

's middags zijn we nog even langs Times Square gelopen. Dit is de populairste toeristische attractie ter wereld. Jaarlijks komen er 39 miljoen toeristen  naar Times Square:

Rond 13:00 was het tijd om de drukte achter ons te laten...

Vanuit de taxi komen we langs 5 Pointz in LIC Queens. Dit gebouw was tot 3 weken geleden een soort kunstobject waar graffiti artists van over de hele wereld hun kunsten (legaal) op vertoonden. Totdat de eigener het wilde slopen en de hele bende stiekum 's nachts liet overschilderen om protesten te voorkomen:


Na een halve dodemansrit (de taxichauffeur hing letterlijk 3x bijna in de vangrail) zijn we uiteindelijk toch veilig op JFK beland. Een paar uur wachten op het vliegtuig en het zit er weer op.

We zouden om 07:20 landen maar kwamen 50 minuten eerder aan. Maar 6 uur 20 vliegen. Zoals de purser zei: "6 hours is nothing, my breakfast this morning took more than 6 hours"....